Znamiona kiły wrodzonej są to trwałe pozostałości po przebytej kile wrodzonej utrzymujące się bardzo długo, a nieraz przez całe życie. Dotyczyć one mogą różnych narządów, jak: skóra, zęby, kości, narząd wzroku. Tylko nieliczne z szeregu znamion opisywanych dawniej mają znaczenie rozpoznawcze dla kiły wrodzonej. Do nich należą: zęby Hutchinsona, zęby Fourniera, pozostałości po przebytym zapaleniu miąższowym rogówki, blizny promieniste Parrota (ryc. 181), zwłaszcza ułożone wachlarzykowato w kątach ust, wygięcia kości goleniowych powstałe wskutek zmian kiłowych późnych w trzonach tych kości. Natomiast cały szereg zmian, jak: guzy czołowe (tzw. czoło olimpijskie), zniekształcenia czaszki lub nosa mogą powstawać w kile nabytej trzeciorzędowej, a nawet po przejściu innych chorób. Również nie przypisuje się żadnego znaczenia takim zmianom, jak podniebienie gotyckie lub brak wyrostka mieczykowatego. Szereg zmian uzębienia, poza zębami Hutchinsona i Fourniera, jest spowodowanych krzywicą.
Kila trzeciego pokolenia nazywamy kiłę wrodzoną przekazaną dziecku przez matkę chorą również na kiłę wrodzoną. Nieliczne doniesienia o . tzw. kile trzeciego pokolenia rzadko są przekonywające w tych przypadkach należy wykluczyć u matki przebytą kiłę nabytą, późna kiła wrodzona bowiem nie chroni przed zakażeniem kiłowym.
Rozpoznanie wczesnej kiły wrodzonej jest sprawą bardzo ważną. Najczęściej noworodki i niemowlęta trafiają do lekarzy pediatrów w razie najmniejszej wątpliwości powinno się zbadać dziecko pod kątem widzenia zakażenia kiłowego. Wyjątkowo tylko zdarzają się przypadki ciężkiej posocznicy kiłowej z charakterystycznym starczym wyglądem dziecka, z pęcherzycą, sapką.
